Gisteren om 16u43 stipt, denken we, vertrokken we met z’n allen richting Zinal. Tot zover was u nog mee. Wat er daarna gebeurde bleef tot dit eigenste moment een enorm raadsel. Welaan dan, we zullen het voor u even opklaren: 17u38, Brussel-Zuid. Vlotte ontscheping (of onttreining) en overstap naar perron 5 en de slaaptrein. 18unogiets, vertrek van de slaaptrein. Veel geroezemoes en gezonde spanning. 22uen een beetje, Aachen. Geroezemoes verstilt. Rust. 02u06, Mannheim. Stilstaan in een verlicht station. Heropflakkering van het geroezemoes. 05u23, Biel. Niets te melden. 10u46, aankomst Sierre. Eindhalte.
En het is eigenlijk wel jammer dat we hier onze gezellige slaaptrein vaarwel moesten zeggen. Dit terwijl de verbinding Antwerpen-Berchem – Zinal in oorsprong een zeer ambitieus project was. Een project bedacht door een oud-leerling van Kleine Stan. Wist u dat niet? Nee? Bon soit, in ’t kort:
Het was in 1868. Het Europese spoorwegennet bestond uit slecht onderhouden verbindingen tussen achtergestelde gebieden zoals Parijs, Berlijn of Kontich-Kazerne. Tot Evert Duchateau, leerling van het zesde leerjaar op Sint-Stanislas, met een briljant idee kwam. Zou de reistijd naar sneeuwschool niet aanzienlijk verkort worden mocht hier een hypermoderne spoorverbinding voor worden aangelegd? De vierdaagse tocht via postkoets begon toch te vervelen. Als volwassen ingenieur vond hij de nodige steun voor dit plan bij de Zwitserse en Belgische regering. Al snel werd begonnen met de aanleg van dit prestigieuze project. Anderen wilden graag een graantje meepikken en al snel kreeg de spoorlijn vertakkingen tot in Parijs, Berlijn en veel andere Europese steden. Enkel Kontich-Kazerne bleef dwarsliggen. Ze hebben er nog spijt van. Prachtige stationsgebouwen rezen als paddenstoelen uit de grond en in een mum van tijd lag het continent vol spoor. Allemaal in verbinding met die prachtige as Antwerpen-Berchem – Zinal. Helaas! De laatste etappe werd nooit afgewerkt. Tien jaar na de start besloten de Zwitsers om onbegrijpelijke economische redenen de lijn door te trekken tot in Brig i.p.v. Zinal. Ook langs Belgische kant ging de geldkraan dicht omdat de regering was gevallen. Niemand die wist waarom of hoe, behalve dan dat het de schuld van de anderen was. De droom bleef onafgewerkt. In Zinal zelf herinnert enkel het grote stationsgebouw aan dit project. Men heeft er uiteindelijk een hotel van gemaakt. En maar goed ook. We hadden hier anders schoon gestaan.
En we staan hier schoon. We kijken misschien nog met een beetje angst naar die bergen rondom ons maar die angst zal verdwijnen ‘als boter voor de zon’ (Dank u, meester Geert, voor dit mooie spreekwoord!) zodra we daarboven onze latten aanbinden. Ik geloof zelfs dat een oud-leerling de ski uitvond. Ik zoek het tegen morgen voor u uit.
We wensen u allen een fijne avond!
(ps: Critici merken op dat Kleine Stan in 1868 nog niet bestond. Niettemin liet ingenieur Duchateau ons zonet weten dat hij zich diep in zijn hart toch Stanislasser voelde. Hierin niet in het minst gehinderd door zijn eigen overlijden tachtig jaar eerder. Faut le faire!)
