Gypaetus barbatus

Om kwart over acht gisteravond vertrok onze bus in Antwerpen. Dat hoeven we u natuurlijk niet te vertellen, u was er immers bij. Dat was dus al een nutteloze zin. Goed begonnen is half gewonnen!

Dat dachten Luk en Peter, onze chauffeurs, blijkbaar ook. Na een vlot begin tot aan Luxemburg zoefden we gestaag door via Metz, Straatsburg en Basel. Oogjes vielen toe en het werd heerlijk rustig op de bus. Echt een kwalitatieve nachtrust was het waarschijnlijk niet. Een eventueel gebrek aan slaap werd spoedig vergeten bij de aanblik van de eerste besneeuwde bergen.

En besneeuwd waren ze! Een dikke meter viel er bij de voorbije twee dagen. Zinal toonde zich in haar mooiste witte gewaad. We konden het dan ook niet laten meteen de sleetjes boven te halen en mekaar te trakteren op verse sneeuwballen.

Vanaf morgen zou de zon zich wat meer beginnen tonen. Onder een stralend zonnetje skiën op een verse laag sneeuw: niet moeilijk dat de chef van de skischool sprak over ‘de beste condities van het jaar’.

Zo’n mooie omstandigheden trekken allerlei fauna aan. Blijkbaar ook gevogelte. Groot gevogelte. Indrukwekkend groot gevogelte. Genoeg-eten-voor-drie-kerstfeesten groot gevogelte. Maar wat was het? Een steenarend? Een gier? Een roodborstje?

We stuurden onze observatie meteen door naar de bevoegde instanties. De Zwitserse Ornithologische Taskforce (Z.O.T.) bespreekt het geval morgen in Genève. Gelukkig kennen wij ene meester Peter. Die wist ons drie minuten later al te vertellen dat we enkele lammergieren hadden gespot. Jawel, dat leest u goed: een lammergier. Bestaat echt. Zoek maar op. En dat vliegt hier zomaar rond. Spanwijdte van 2,82m, dankuwelalstublieft!

Wij blijven hier dus naast sportieve uitdagingen ook prachtige natuurervaringen opzoeken. Er zouden hier zelfs zeeleeuwen en dwergkuikentjes zitten. Maar je moet natuurlijk ook niet alles geloven van wat de meester zegt...

Nu gaan de reuzesnaveltjes toe en de haviksoogjes (lammergier, uit de familie van de havikachtigen) dicht.

Tot morgen!